वेब वॉच: ‘मंजुमल बॉईज’ गोष्ट जिवाला जीव देणाऱ्या मैत्रीची…

कॉलेज शिक्षण झाल्यावर काही जणांनी नुकतेच कमावण्यास सुरूवात केलेली असते, काही जण नोकरी / उद्योगधंद्याच्या शोधात असतात. अशा तरुणांनी एखादी सहल आयोजित केली, तर धमाल करता करता केव्हा काय होईल, हे सांगता येत नाही, कारण ते वयच तसे असते. असेच काही तरुण कोडई कॅनलची ट्रिप आयोजित करतात. तिथं काही उपद्व्याप करताना एक अपघात होतो आणि त्यां ना एका वेगळ्याच, चित्तथरारक अनुभवाला सामोरं जावं लागतं. कोडई कॅनल इथं घडलेल्या एका विलक्षण सत्यघटनेवर आधारित असलेला ‘मंजुमल बॉईज’ हा चित्रपट अलीकडेच ‘डिस्ने हॉटस्टार’वर आला आहे. चिदंबरम एस. पोडूवल यांची पटकथा आणि दिग्दर्शन असलेला हा चित्रपट हळूहळू पकड घेत जातो अन् युवकांची सहल कोडई कॅनलला पोहोचल्यावर तर खिळवून ठेवतो.

या वर्षी रिलीज झालेला हा मल्याळम चित्रपट बॉक्स ऑफिसवर हिट ठरला होता. चिदंबरम यांनी पटकथा लिहिताना तरुण मित्रमंडळींचे व्यक्तिविशेष सुरेखपणे टिपले आहेत. प्रत्येकाचे स्वभाव वेगवेगळे आहेत. पटकथा लिहिताना त्याला ‘टग ऑफ वॉर’चा (रस्सीखेच) उत्तम संदर्भ दिला आहे. गुना ही कोडई कॅनल येथील गुहा असलेली जागा, हेच एक पात्र बनले आहे. केव्हा काय दाखवायचे आणि प्रसंगातील कोणते तपशील केव्हा उघड करायचे, याचे अद्भूत कौशल्य चिदंबरम यांनी कथेप्रमाणेच दिग्दर्शनातूनही दृश्यकलेच्या विविध अंगांचा वापर करून दाखवले आहे. वृत्तपत्रात अशा घटनेची बातमी वाचल्यावर कोणीही एकदा वाचून सोडून देईल. परंतु, त्यातील चित्तरकथा उलगडण्याची दृष्टी दिग्दर्शकाला असेल, तर एक उत्कृष्ट चित्रपट कसा बनू शकतो, याचे ‘मंजुमल बॉईज’ हे उत्तम उदाहरण आहे.

प्रसंगाचे गांभीर्य सांगणारी, पुढे काय वाढून ठेवले जाणार आहे, याचे अप्रत्यक्ष सूचन करणारी शाजू खलिदची सिनेमॅटोग्राफी विलक्षण आहे. सर्व तरुण दऱ्याखोऱ्यात असलेल्या एका प्रतिबंधित जागेमध्ये उतरतात, त्यावेळी लाँग शॉट, ड्रोन शॉट, वाइड अँगल शॉट वापरल्यामुळे त्यांच्या पुढे काय वाढून ठेवले असेल, याची कल्पना प्रेक्षकांना येते. सुशीन श्याम यांचे पार्श्वसंगीत प्रसंगानुसार मूड सांभाळते.

चित्रपटातील काही प्रसंग सुरू असताना पडद्यावर ब्लॅक आउट होतो आणि आपण आता पुढे काय होईल, या गोंधळात पडतो. ही आहे विवेक हर्षन यांच्या संकलनाची कमाल. त्यांचे काही जंप कट, मॅच कट दाद देण्यासारखे आहेत. अभिनयाची बाजू सगळ्याच युवा कलाकारांनी समर्थपणे सांभाळली आहे. त्यातही विशेष उल्लेख करण्यासारख्या भूमिका साकारल्या आहेत त्या सूबीन शाहीर आणि श्रीनाथ भसी यांनी. ‘इला विजा पोचीरा’, ‘कुम्बलगी नाइट्स’, ‘सुदानी फ्रॉम नायजेरिया’सारखे चित्रपट या दोघांनी आपल्या अभिनयाने गाजवले आहेत. मित्राच्या आईला भेटण्याचे दोन प्रसंग, बिकट प्रसंगातून सुटका झाल्यावरही होणारे भास यांसारखे ‘मंजुमल बॉईज’मधील अनेक प्रसंग हृद्य आहेत. चित्रपटात नायिका नाही आणि कथेव्यतिरिक्त कोणतेही प्रसंग यात विनाकारण घुसडलेले नाहीत.

मल्याळम चित्रपटात स्टार नसतात, आजूबाजूच्या सर्वसामान्य व्यक्तीच्या रुपातच ते समोर येतात. त्यांचे कपडे, बोलणे, वागणे हे केरळमधील कोणत्याही छोट्या गावातील सर्वसामान्य माणसासारखे असते. त्यामुळे तो चित्रपट तिथल्या मातीतला वाटतो. मराठी चित्रपट ठराविक शहरी चेहऱ्यांभोवती फिरत असल्यामुळे अनेकदा त्याचा सर्वसामान्य माणसांशी असलेला संपर्क तुटलेला असतो. अनेक हिंदी चित्रपटांत तर सुपरस्टार दिसतात आणि ते अतर्क्य, अशक्य असे काही करतात. पण, आजचे दिवस ‘लापता लेडीज’, ‘मंजुमल बॉईज’सारख्या साध्या घटना दृश्य स्वरूपात मांडणाऱ्या चित्रपटांचे आहेत. आणि हे मराठी चित्रपटसृष्टीला जेव्हा कळेल, तो सुदिन. मल्याळीमध्ये उत्तम चित्रपट तयार होतात, याचे कारण लेखक-दिग्दर्शकांना कोणत्याही कथेवर चित्रपट तयार करण्याचे स्वातंत्र्य तिथले निर्माते देतात. अलीकडेच फहाद फासिल या मल्याळी अभिनेत्याने एका मुलाखतीत सांगितले की, मल्याळीमध्ये माझ्यासारखे निर्माते कोणत्याही विषयावरचा चित्रपट काढायला प्रोत्साहन देतात. एखाद्या चित्रपटात संवाद नसतील / कमी असतील, एखादी कथा खेडेगावातल्या आजोबा-नातवाची असेल, एखादी कथा सत्यघटनेवर आधारित असेल, तरी निर्माते त्यावर चित्रपट काढायला कोणत्याही हस्तक्षेपाविना तयार असतात. म्हणूनच मल्याळी चित्रपट आज दर्जाच्या बाबतीत फार पुढे गेला आहे आणि त्याला भाषेचे बंधन नसलेला प्रेक्षक राज्याबाहेर-देशाबाहेर लाभला आहे. ‘मंजुमल बॉईज’ही मल्याळी चित्रपटांच्या या उंचावलेल्या दर्जाची साक्ष देतो.

(संपर्कः suhass.kirloskar@gmail.com)